Charakterystyczną cechą zapalenia pęcherza moczowego jest wrażenie częstego parcia na mocz, przy czym najczęściej wydalane są tylko drobne ilości moczu. Oddawaniu moczu towarzyszy przeszywający, bądź kujący ból w cewce moczowej. Mocz może być mętny, albo nawet krwisty i posiadać nieznośny zapach. Nieraz zapaleniu pęcherza moczowego towarzyszy temperatura i kiepskie samopoczucie. W większości przypadków zapalenie pęcherza moczowego ma łagodny proces i nie doprowadza do powikłań. Trzeba jednak mieć na uwadze, że może ono przenieść się drogami moczowymi do nerek i spowodować ich zapalenie.

Wyłącznym przyczynowym leczeniem zapalenia pęcherza są leki na zapalenie pęcherza moczowego. Po wystąpieniu objawów a przed zapoczątkowaniem terapii, możemy zrobić badanie (zobacz - pipety) całkowite moczu, potwierdzające obecność stanu zapalnego w systemie moczowym i posiew z antybiogramem, wyznaczający rodzaj drobnoustrojów i ich wrażliwość na farmaceutyki. W praktyce, gdy dolegliwości wracają i są nam znane, realne jest leczenie się samemu. Powinno ono być powtórzeniem leczenia wykorzystywanego uprzednio przez lekarza. Nie należy leczyć się samodzielnie w sytuacjach, jakie przebiegają odmiennie niż ówczesne.

Zapalenie pęcherza dotyczy w większości wypadków pań. Nie wolno ich ignorować, bo zlekceważenie choroby zagraża wracającymi stanami zapalnymi nerek, czy też organów rodnych.

Leki na zapalenie pęcherza moczowego i picie sporych porcji płynów powodują, że drogi moczowe szybciej się regenerują. Nie trzeba także nazbyt długo hamować wydalania moczu, kiedy spostrzegane jest parcie na pęcherz. Rzadkie opróżnianie pęcherza sprawia zaleganie moczu, co przyczynia się do rozrostu drobnoustrojów. Ludziom mającym skłonność do nawracania zapalenia pęcherza zalecane jest przyjmowanie witaminy C. Niesłychanie potrzebną przy owego gatunku zakażeniach jest żurawina pod wszelką postacią.

Jeśli po 2 dobach domowej terapii niedomagania nie ustąpią, należy rozpocząć brać leki na zapalenie pęcherza moczowego. Zaleconą kurację dokonać należy do końca, a nie tylko do ustania niedyspozycji, bo przerwanie terapii natęża ryzyko rozwoju ciężkiego zatrucia nerek.